اولین باتری ساخت دست بشر باتری بغداد و یا پیل اشکانی می باشد که در سال ۱۹۳۶ بدست «ویلهلم کونیگ» در نزدیکیهای شهر باستانی تیسفون نزدیک بغداد کشف شد.
از سده نوزدهم میلادی تاکنون، الکساندر ولتا به نام مخترع باتری شناسایی شدهاست، حال آن که یافتههای باستانشناسی در مناطقی از عراق کنونی نشان دادهاست که نزدیک دو هزار سال پیش از ولتا (۲۰۰ سال پیش از زادروز مسیح)، باتری در امپراطوری اشکانیان (درمناطقی که امروزه جزو عراق کنونی است) ساخته شدهاست.
فرضیههای ارایه شده در زمینه یافتههای باستان شناسان همگی بر این مطلب صحه گذاشتهاند که این مجموعه در راستای کاربردهای الکتروشیمیایی از آن میان آبکاری الکتریکی فلزها ساخته شده که کشف ظرفهای آبکاری شده در نزدیکیهای محل کشف این باتری، موئدی بر این مطلب است؛ یافتهای که به نوبه خود از یک جهش علمی تاریخی سرگذشت دارد.
این باتری شامل کوزهای سفالی ، میلهای آهنی(قطب منفی-آند) و استوانهای مسی (قطب مثبت- کاتد) است که به کمک قیر در جای خود محکم شدهاند. متخصصین ، فرضیههایی نظیر محلول سولفات مس، سرکه ، شراب و آبلیمو را به عنوان محلول الکترولیت این مجموعه مطرح ساختهاند.
با در نظر گرفتن این واقعیت که اسید استیک و اسید سیتریک به خوبی برای آنها شناخته شده بودهاست، میتوان پنداشت که چه بسا از این محلولها نیز بهره گیری میشدهاست. به گونه تئوری ولتاژ باتری بغداد اندکی برابر ۷۹/۰ ولت است، ولی با آزمایشهای انجام شده به کمک باتری همانند سازی شده پارتها و بکارگیری محلولهای الکترولیت گوناگون نشان داده شده که چنین باتریای تنها توانا است ولتاژ ۵/۰ ولت را فرآوری کند. جریان الکتریکی به دست آمده از این باتری هم در نزدیک چند میلی آمپر است.
کاربردها:
فرضیه منبع نیرو:
آزمایشات انجام شده به کمک باتری شبیه سازی شده پارتیان و استفاده از محلولهای الکترولیت مختلف نشان میدهد که چنین باتریای قادر است ولتاژی حدود 0.5 ولت الکتریسیته تولید کند. جریان الکتریکی بدست آمده از این باتری در حدود چند میلی آمپر است.
فرضیه آبکاری فلزات:
به منظور رسوب دهی الکتریکی در الکترولیز، قطب آند(طلا) و قطب کاتد (شی مورد آبکاری) باید توسط چیزی شبیه سیم به خروجی مثبت و منفی پیل، متصل شده و در مخزن آبکاری حاوی محلول نمک طلا غوطهور شوند. نمک مورد استفاده میتوانسته طلای حل شده در صفرا و یا پوست حیوانات مرده باشد.
فرضیه کاربرد پزشکی:
در تمدن بینالنهرین و در دوران اشکانی ، طبابت به تجویز دارو متکی بود و از سوزن برای انتقال دارو به بدن استفاده میشد. سوزنهای برنزی و آهنی یافتهشده در کنار باتریها، دلیلی بر این مدعاست. نکته اصلی در این روش درمان ، استفاده از جرقههای الکتریکی کوچکی است که برای تخفیف درد بکارمیرفته است.