کابل ارتباطی زیردریایی ( Submarine communications cable) کابلی مستقر در بستر دریا و میان دو ایستگاه زمینی است که انتقال سیگنالهای مخابراتی یا انتقال برق را در امتداد اقیانوس ممکن میسازد.
اولین کابلهای ارتباطی زیردریایی در دهه ۱۸۵۰ برای انتقال ترافیک تلگراف ساخته و نصب شدند. نسلهای بعدی کابل، برای انتقال ترافیک تلفن و سپس انتقال داده نصب شدند. کابلهای مدرن از فناوری فیبر نوری برای انتقال دادههای دیجیتال استفاده میکنند که شامل: تلفن، اینترنت و ترافیک دادههای خصوصی است.
در تصویر زیر نقشه فیبر نوری در زیر دریا ها و آقیانوس های جهان را مشاهده می کنید.
امروزه کابلهای زیر دریایی روز به روز در حال تکامل هستند و این کابلها با ساختمانهای متنوع به شرح زیر ساخته و بهره برداری میشوند:
1- کابل فیبر نوری (جهت انتقال سیگنالهای مخابراتی)
2- کابل قدرت (جهت انتقال نیرو)
3- کابل میکس (Cable systems یا Mix Cable) جهت انتقال همزمان سیگنالهای مخابراتی و انتقال نیرو
این کابلها بایستی خصوصیات زیر را همواره داشته باشند:
1- مقاومت بسیار بسیار بالا در برابر نفوذ پذیری در مقابل آب و فشار بالای اعماق دریا
2- مقاومت بسیار بسیار بالا در برابر موادشیمیای، حلالها و مشتقات نفتی
3- مقاومت بسیار بالا در برابر کششهای طولی
4- مقاومت بسیار بالا در برابر ضربات مکانیکی
5- مقاومت بسیار بالا در برابر جوندگان دریایی همچون کوسهها
از دیگر خصوصیات این کابلها به طول یک تکه و بدون استفاده از مفصل آنها میتوان نام برد. همچنین گاهاً با توجه به حساسیت این کابلها آنها را با دو یا حتی سه لایه آرمور (محافظ مکانیکی) تولید مینمایند.
کاربرد کابل های زیر دریایی:
اتصال یک جزیره به شبکه برق یک کشور
اتصال دو جزیره مجاور
انتقال برق تولیدی حاصل از نیروگاه های بادی دریایی
اتصال سکوهای نفتی و حفاری مستقر در دریا به همدیگر یا به خشکی
انتقال برق برای مصارف ربات های زیر آبی و نورپردازی زیر آب
انتقال برق در نیروگاه های آبی که دارای ژنراتور های مستقر در محفظه ای در زیر آب هستند.