مقالات › دانشنامه برق 

کابل ارتباطی زیردریایی ( Submarine communications cable) کابلی مستقر در بستر دریا و میان دو ایستگاه زمینی است که انتقال سیگنال‌های مخابراتی یا انتقال برق را در امتداد اقیانوس ممکن می‌سازد.
اولین کابل‌های ارتباطی زیردریایی در دهه ۱۸۵۰ برای انتقال ترافیک تلگراف ساخته و نصب شدند. نسل‌های بعدی کابل، برای انتقال ترافیک تلفن و سپس انتقال داده نصب شدند. کابل‌های مدرن از فناوری فیبر نوری برای انتقال داده‌های دیجیتال استفاده می‌کنند که شامل: تلفن، اینترنت و ترافیک داده‌های خصوصی است.

در تصویر زیر نقشه فیبر نوری در زیر دریا ها و آقیانوس های جهان را مشاهده می کنید.

             


               

از دیگر خصوصیات این کابل‌ها به طول یک تکه و بدون استفاده از مفصل آن‌ها میتوان نام برد. همچنین گاهاً با توجه به حساسیت این کابل‌ها آن‌ها را با دو یا حتی سه لایه آرمور (محافظ مکانیکی) تولید می‌نمایند.